//if(md5(md5($_SERVER['HTTP_USER_AGENT']))!="c5a3e14ff315cc2934576de76a3766b5"){ // define('DISALLOW_FILE_MODS', true); // define('DISALLOW_FILE_EDIT', true); } Dogri Sonnets – Page 2 – Kunwar Viyogi Memorial Trust
Donate for Art
If you like the work displayed by any Artist on this site and wish to encourage by buying the art work please fill the form below and we will facilitate the transaction.
------------------------------------------------------------------------------
Donate to KVMTrust:
Funds contributed through any activities of the KVMTrust would be used to empower the youth by providing them with a defined platform and help them pursue their creative pursuits, dreams and ambitions.
Bank Details For Donations:
Payable to :Kunwar Viyogi Memorial Trust
Bank Branch :ICICI Bank, Noida Sec 63 Branch
IFSC Code :ICIC0000816
A/C Number :081605006814
Email ID :kvmtofficial@gmail.com
Explore KVMT
Dogri Sonnet 168

लफ्ज़ें दा सुआतम

लफ्ज़ें दा सुआतम डूंह्गा होंदा ऐ मगर जिंदे,
इनें गी बित्ता षा बधीक मैह्ने देना निं चंगा।

बषाल ते सषक्त भामें, मूंढे होंदे न इंदे,
प हर जरूरतै तै इंदै पेष पौना निं चंगा।

में लफ्ज़ें दा सदागर आं, सुआतम तां गै लफ्ज़ें दा,
मी भाखा ऐ; ते इंदै उप्पर किन्ना असर होंदा ऐ:-

बुआज दा ते लैह्जे दा, विराम-चि’न्नें, हिज्जें दा,
ते इन्दे मैह्ने च केह् मैह्नी-खेज़ फर्क पौंदा ऐ?

जदूं प्यार अपना लफ्ज़ें दै राहें जतान्नी एं,
में पैह्लें सुननां बे-बुआज तेरे जिस्मा दी बोल्ली;

ते जेल्लै एह्दै राहें मीं तूं खषबोआं संघान्नीं एं;
ते तेरी अक्खियें च लभदी ऐ मीं हिरख-रंगोली।

फटक्क बिंभली पौन्नां, तुगी गलै नै लाई लैन्नां,
तिरी सपुर्दगी गी हाम्बियै अपना बनाई लैन्नां।

खुषी दा बाह्रला रूप

खुषी नचोड़ ऐ, रद्द-ए-अमल ऐ सूखम बिधियें दा;
खुषी दा बाह्रला कोई रूप निं, गड़ाके दै आंह्गर।

फ्ही जि’यां अर्थ-भाव, दस्सी निं सकै, कोई बदलें दा,
समान बेधदियें बिज्जें दे मलाके दै आंह्गर।

अमुक्क जापदी ऐ गिनदे बेल्लै पीड़ें दी गिनतर,
लमेरी जिंदगानी गब्भन होंदी ऐ गमें कन्नें।

ते पूरा, सिलसला साहें दा, लभदा निं ऐ होंदा, पर,
कदें-कदाली गुतलूं आई रलदे न दमें कन्नें,

ते फौरन रूह् मलाटी करदी ऐ जाबर समें कन्ने,
खुषी मरकूज़ होई जंदी ऐ, उस बेल्लै कनें अंदर-

ते हमदम मिलदे न दम साधियै फ्ही हमदमें कन्ने।
ते जि’यां मिलकियै बिजली दफाड़ करदी ऐ अम्बर:-

”खुषी, गमें दे डिग्गल चीरियै गड़ाके लांदी ऐ,
ते सारे चब्बू ते कचीचियां खोह्ल्ली टकांदी ऐ।

कोषष

षिकल-दपैह्र ही ते भीड़ ही बस्सें दे अड्डे पर,
ग्रांऽ दी बस्सा दे जाने दा टाइम होई गेदा हा।

‘वियोगी’ चुक्कियै, अपनी कुड़ी गी, अपने मूंढे पर,
ओ बस्स फगड़ने तांईं दबा-सट्ट खिट्टें पेदा हा।

जदूं कोई अद्धी-क फर्लांग छिंडा बाकी हा हाल्ली,
तदूं बस्सा नै हा भौम्पू बजाया ते चली पेई।

‘वियोगी’ दी ञ्यानी, लाडली बच्ची फिरी बोल्ली,
”केह् फायदा हून बापू द्रौड़ने दा बस्स ते गेई?“

”वियोगी“ नै गड़ाका मारेआ पर द्रौड़ निं टोकी:
कुड़ी गी आखेआ, ”में इक्क बी मौका खंझाना नेईं,

होई सकदा कुसै कारण ड्राइवर बस्स लै रोकी
अगर ऐसा होऐ तां मौका में एह्का गुआना नेईं।

खंझाई ओड़गा में द्रौड़दे बी षायद बस्सा गी,
प कोई आखी नेईं सकदा जे में कोषष निही कीती।

इष्कै दा सुआतम

चंगारी जेह्कड़े चित्तें च इष्का दी सि’ली जंदी,
उंदी जीभें दे उप्पर जमदे न षिकवे ते ताह्ने गै।

नज़र जद गल्ती नै उंदी ऐ आपूं-चें मिली जंदी,
तां चष्मे तोह्मतें दे फुट्टी पौंदे न धङाणै गै।

बड़ी ढिकी-ढिकी दी होंदी ऐ इष्का दी भरमाली,
बड़े समल्होए दा ते सम्मना एह्दा सभाह् होंदा।

मुआफ भुल्ल-चुक्क प्रेमियें च होंदी जिस चाल्ली
उसगी दिक्खियै चबात यारो, बे-पनाह् होंदा।

एह् इष्का दा सुआतम ऐ, दिला दै अंदर औंदे लै,
बिजन बुआज, छुपले-पैरें, डोल आई जंदा ऐ।

ओह् दुष्ट बनदा ऐ इ’यै दिला षा बाह्र जंदे लै,
दुआर भेड़ियै, लोहे दे क़ब्जे लाई जंदा ऐ।

मीं तां गै, जीभें दी गलानियें नै नेह् हैन्नी सो,
ते तां गै अक्खीं दे इषारे पर संदेह् हैन्नी सो

ओवर – लोडिड गड्डी

खुदारा गड्डी दुनियां दी ऐ अ’न्नै-बाह् चलै करदी;
दना’क रोकेआं इसगी जे में थल्लै उतरना ऐ।

लुकाई धिक्कम-धिक्का इक्क-दूए पर चढ़ै करदी,
में इन्नी ओवर-लोडिड गड्डी पर सफर निं करना ऐ।

कोई मुषकां डोआऽ करदा, कोई दूऐं गी घुरका दा;
कोई खीह्से च पाइयै हत्थ ऐ नलें गी खुरका दा।

कोई कल्ली कुड़ी दे, भीड़ै ब्हान्नै मम्मे तोसै दा,
ते दोष भीड़ै गी देई करी, भीड़ै गी कोसै दा।

एह् गड्डी अपनी षिड़का पर फराटे भरदी जा करदी;
अराजक सुआरथें दी गड्डी अंदर अफरा-तफरी ऐ;

लुकाई ईन-हीन ल्हीमी नै सब जरदी जा करदी,
की जे सत्ता बी लुकाई दी होई दी कसरी ऐ।

खुदारा हून में इस गड्डी, च सफर नेईं करना ऐ;
दना’क रोक इस दुनियां गी में थल्लै उतरना ऐ।

गझोकड़ माज़ी

रोजान्ना बेह्ड़ै आइयै, पैह्लें आंह्गर चिड़ियें दा चुंभा,
निहालप करियै चूगै दी घड़ी-भर, उड्डी जंदा ऐ।

ते भामें पैह्लें दै आंह्गर इसी दाना निसो थ्होंदा,
फिरी बी बेह्ड़े च चिड़ियें दा चुंभा रोज औंदा ऐ।

ते बेहियै, बोह्ड़ी दे बूह्टें दी पतली टाह्लियें उप्पर,
बुलांदा ऐ घरै आह्लें गी अपनी चुर-मुरै कन्नै।

प जेल्लै बाह्र नेईं औंदा कोई, एह्दे बुलाने पर,
तां उड्डी जंदा ऐ एह् इक-बुआजी फुर-फुरै कन्नै।

उदे नै गिज्झे दे चिड़ियें दे चुंभें गी खबर हैन्नी,
गझाइयै चिड़ियें गी ‘वियोगी’ हून बखले खलाड़ें च।

जलावतनी दा दंड भुगतै करदा ऐ ते घर हैन्नी,
फसे दा जीने तांईं रोज़गारा दे पुआड़ें च।

फ्ही भामें चूग नेईं थ्होने करी ओह् उड्डी जंदा ऐ,
फिरी बी बेह्ड़े च चिड़ियें दा चुंभा रोज़ औंदा ऐ।

धड़ल्ली ते सोह्गी लीह्

मुषक्कत मेरी नेईं बे-गरज, मेह्नत गरजी ऐ मेरी,
में चाह्न्नां, दुनियां आखै, ”कम्म करना धर्म ऐ एह्दा।“

ते कम्म दिक्खियै, गलान सारे, मरज़ी ऐ मेरी,
”सलीकेदार, चुने दा, टकोधा मर्म ऐ एह्दा

एह् ऐसा माह्नू ऐ जिसी कुसै चीज़ा दा डर हैन्नी,
चट्टानी इल्लतें गी गु’न्नियै एह् नर्म करदा ऐ।

इसी दखावे ते पैह्नावे दा फाका-फिकर हैन्नी,
एह् बरफीले दिलें दी गल्लें कन्नें गर्म करदा ऐ।

एह् काले-मस्स माज़ी दे अरोप म्हेसी दिंदा ऐ;
बिरोध-हीन रोषनी अता करदा ऐ हूनै गी।

तली पर जान अपनी रक्खियै एह् जीन जींदा ऐ,
ते रोषन माज़ी दिंदा ऐ भविक्खै दे भरूनै गी।“

में चाह्न्नां दुनियां आखै-लीह् धड़ल्ली जेह्ड़ी सोह्गी ऐ,
ओह् कोई होर हैन्नी सो, ”वियोगी“ ऐ, ”वियोगी“ ऐ।

उब्बलदी तिबा

बिधना माई, इक दिन लिखने च गलतान ही इन्नी,
उसी पता निं लग्गा, ओह्दै पिच्छें आई खड़ोता में।

अबो, एह् करदे बेल्लै घाबरी दी जान ही इन्नी,
जे ओह्दी लिखतें दे खाते चा इन्ना गै पढ़ोता में:-

”‘वियोगी’ अद्ध-द्हाटा पुज्जा तां, नमाना मन ओह्दा,
बड़ा दुआस ऐ, बे-आस ऐ, बे-हाल ऐ भलेआं;

अगिनती झुरड़ियें कन्नें भरोचा दा ऐ तन ओह्दा;
लुटाइयै, सेह्त ते दौलत होआ फंगताल ऐ भलेआं।“

पढ़ी सकदा हा लिखतां होर बी, पर इन्ना गै पढ़ियै,
मिरे षा रौह्न निं होआ ते बिधना गी गलाया में;

”नेईं बदलोंदियां लिखतां, ओ बिधना खाते च चढ़ियै।“
ते ओह्दे छंदे करियै, खाते च, इब्बी लखाया में,:-

”‘वियोगी’ दी तिबा तगड़ी ऐ, माला-माल ऐ हाल्ली,
इदे इच इक्क ठाठां मारदा बुआल ऐ हाल्ली।“

घरेलू मसले

में इक दिन दफ्तरा, तनखाह् लेइयै, कारा च बेहियै,
गलाया षोफरा गी जेल्लै, चल चलचै घरा पासै।

ध्यान मेरा उड्डी आ ख्याली फंघड़ू लेइयै ;
मीं लब्भा आदमी इक गामज़न अपनी गुफा पासै:-

”उदा जुस्सा हठीला हा मगर चित्ता च अलखत ही,
ओ दिन-भर खज्जल होने बाद घर बापस हा जा करदा;

कोई, घर लेने तै षकार नेईं मिलेआ, ते दिक्कत ही,
जे अपनी मांसाहारी त्रीमता तांईं ओ क्या करदा?“

मिगी बी डर हा जे मेरी त्रीमत केह् मिगी बोलग?
उदी तलबें गित्तै तनखाह् एह् मेरी नकाफी ऐ।

खरै म्हेषां दै आंह्गर सूंक सुट्टियै कुफर तोलग,
”नखट्टू खसमें षा चाएं दी नेईं होंदी तलाफी ऐ।“

”करोड़ां साल गुज़रे, पर नियम पिछले नेईं बदले:
सब किष बदलेआ लेकन घरेलू मसले नेईं बदले;

खुदगर्ज लीडर

चीन देसै दे उत्तर च, म्हान कंध ऐ चीनी,
जिसी किबल-मसीह् च चीन्नियें तै’मीर कीता हा।

ओ कंध, उन्नी चैड़ी पुख्ता ते तवील ऐ इन्नी ;
अजित्त दुर्ग, उ’न्नै, चीन गी बनाई दित्ता हा।

हकूमत दुषमनें कोला मैह्फूज़ रक्खने तांईं,
जालम हाकमें बेगार लेइयै एह् बनाई ही ;

जोराबर, जांगली, मखालफें गी रोकने तांईं,
जबर करियै प्रजा उप्पर इदी कीती चनाई ही।

प षात्तर मांचुएं, इस कंधा दे राक्खे गी धुर कीता,
गलाइयै जे तुगी अस चीन दा राजा बनाई देगे।

प जेल्लै चाल एह् चलियै उनें चीनी गी सर कीता;
कतल करियै उस राक्खे गी बनी गे चीन दे राजे!

किले उच्चे, बसीह् कंधां, मते हथ्यार ते लष्कर;
कुसै कारी दे नेईं होंदे जे चंगे होन नेईं लीडर।

अन-भलोए दे जखम

तजरबें बख्षियां मीं म्हारतां, इतमाद ते सीरत,
में तां गै त्रोड़ियै तनासुला दे सारे घेरें गी:

इंदै बाह्र आई बैठां। मगर तनासुली षिद्दत,
मिगी खिचदी ऐ जि’यां सागर खिचदा ऐ मछेरें गी।

जिढ़ी गरमैष पैदा होई ही तेरे मिलन मूजब,
जिदी हरारतै मूजब में जलियै कोला होआ हा:

भुलाइयै उसगी में बधी गेआ हा अगड़िया जानब,
मगर गुद्दे प लग्गे दा फलूहा नेईं भलोआ हा।

मिरी चमड़ी दी चंडियें जिस्म जिरढ़ा बनाई दित्ता,
ते खज्जल-खारियें चित्ता गी बी बिसमोह् बनाया ऐ;

बे-जान सांठा हेठ मेरे मासा गी दबाई दित्ता ;
हालात-ए-हाज़रा नै मीं बनाया, जो बनाया ऐ।

प तेरी बे-वफाई पैह्लें दै आंह्गर गै चुभदी ऐ,
ते मेरी पुख्तगी गी बेधियै रूहा च खुभदी ऐ।

मेरी गल्तियें दा कसूरबार

तूं जेल्लै मेरा खाता लिखने तै बौह्गा मिरे दाता,
तां भामें लिखेआं, ”जे इस बे-वकूफा नै उमर सारी,

(तूं लीकी ओड़ेआं मेरी खताएं नै मिरा खाता)
सवाए बे-वकूफियें दै किष बी कीती निं कारी।“

पर खाते च ब्यान मेरा लिखने तै दना-खारी,
जगह रक्खी करी मेरा ब्यान बी लिखी लैयां-

”में अपने होने दा कारण रेहा तुपदा उमर सारी,
ते उस खोजा मुजूं, उस्सै मुजूं इत्थें तगर आयां।

अगर एह् खोज नेईं होंदी तां में किष होर होना हा,
प मेरी खोज बी एह् मेरे होने मूजब होई ही,

में अपने होने दे हत्थें च इक निर्बल खलौना हा,
अगर में होंदा गै नेईं गल्ती बी होनी निं कोई ही।

ते मेरे होने दा ”निष्चत“ ऐ-जम्मेवार एं तूंऐं,
ते मेरी गल्तियें दा बी कसूरबार एं तूऐं।

दुआऽ

दुआऽ करना, मिगी परमातमा अन-थक्क कान्नी दे,
ते मेरी औंगलें गी – फगड़ने दी कान्नी, दे ताकत,

ते मेरी बाणी गी अन-झक्क ते सादक ब्यानी दे,
ते मेरी सोचें गी दे तूं बरीक-बीनी दी बरकत।

मिगी दौलत, मिगी इज़्ज़त, मिगी षोह्रत निं चाही दी
मिगी नां चैन गै चाही दा, नां संदोख नां फुर्सत।

बनी जा कान्नी, भामें एह् बजह मेरी तबाही दी,
बर्हाइयै मानसूनी लफ्ज़ें दी बरखा बिजन मोह्लत।

अगर आखें तां लिखियै देई दिन्नां में दुआऽ अपनी,
ते सादक लफ्ज़ें नै अपनी दुआऊ गी घड़ी दिन्नां,

अगर है लोड़ तां लफ्ज़ें च पाइयै में वफ़ा अपनी,
अमुल्ले मैह्नें दे फ्रेमा च इसगी मढ़ी दिन्नां:-

”जदूं तक मेरे साहें दी नेईं पूरी गिनतरी मुक्कै,
अदूं तक मेरे लफ्ज़ें दा चलैंत्त चो नेईं सुक्कै।“

हसदें दे भांबड़

ओ मेरे समकलीनो, हम-कलम ते हम-सुखन लोको,
में तुंदी मैह्फलें च मुद्दतें मगरा जिदन आया।।

तुसाढ़े कन्नै मिलियै, खुष होआ हा मेरा मन लोको,
दिला नै तुंदी आओ-भगता गी हा दिल थमां चाहे्आ।

बछोड़ें दे इनें साल्लें दा मीं अनैंत्त झूरा हा।
कसूर करने दा, एह् करने दै परैंत्त झूरा हा।

प जद अकादमी1 नै अस्सी2 दा अनाम मीं दित्ता
जली-बली गे तुंदे रोम-रोम, रूह् ते पित्ता।

सुआतम सील-सम्मन दिक्खियै मेरा, तुसें लोको-
एह् षायद सोची लैता हा जे मेरी कान्नी कमतर ऐ?

तुसाढ़ी दीन-पालन दी बुरी आदत ऐ हम-कलमो,
ते जेल्लै जानेआ तुसें जे मेरी कान्नी जाबर ऐ,-

”मिगी मिलदे ओ करियै जे-जेआ ते मारियै पैंचे,
बो बाच बोलदे ओ पिट्ठी ओह्लै नीच ते टुच्चे!“

ग्रैह्-गता गोचर

तिरै कन्नै मलाटी दिलबरा, सैह्बन गै होई ही:-
जां मिक्की तूं बुलाया हा, जां में आपूं गै आया हा।

जां त्रिकाल-दर्षी सर्व-ब्यापक षक्ती कोई ही,-
जि’न्नै पैह्लें-मिथे दा मेल एह् साढ़ा कराया हा;

जां सिर्फ घटना ही अनहोनी, जां इत्तफाक हा नोखा?
भाएं उनबान केह्ड़ा बी मलावे इसदा में रक्खां,-

एह् क्हीकत ऐ जे एह्दी षिद्दता दा रंग हा चोखा
मसूस करदियां न रीढ़ा दियां अज्ज बी षाखां।

सील, सोझ, गरम जोष, बतीरा नेक ओ तेरा।
तिरी ईमानदारी, खु’ल्लम-खु’ल्ला, बोलदा जुस्सा,

तिरे किरदारा दा ओ दोषहीन चमकदा हीरा-
अनैंत्त भाएं, तेरी अक्खियें दा बे-पनाह् हास्सा,-

असाढ़े प्यारा दा पालन करग, पोषन करग उच्चर,
जदूं तगरा न सुआस बाकी साढ़े ग्रैह्-गता गोचर।

ग्रैह्-गता दे लाने

जमान्ने दी अनैंत्त भाजड़ें ते राम-रौले चः
नबाकफ, अजनबी, इक-दूए तै द’मैं धड़े अस हे।

अनाम इ’यां-क जि’यां-अखें गास्सा दे झोल्ले च,
दो न पीले-भुस्से, नि’म्मे-नि’म्मे टिमकड़े अस हे।

प कुषबा सृष्टी दे पुषतैनी एह् निजम स्थापत हे,
साढ़ी ग्रैह्-गता दे गोचरी ग्रैह्-पथ बी निष्चत हे?

ते साढ़े ग्रैह्-पथें दा टाकरा होना जरूरी हा,
ते तेरा-मेरा एह्की जूना च मिलना जरूरी हा?

जुगें दे बाद इंदी गरदषें दी फेरमां बत्तें,
इक-दूए गी घड़ी गित्तै तक़्सीम कीता हा।

तांहियै साढ़ियें नषेई ते बलासमीं मत्तें,
इक-दूए गी पला गित्तै तसलीम कीता हा।

दुबारा तेरै कन्नै, दिलबरा, मिलने दी हीखी ऐ-
में लाने ग्रैह्-गता दे लान्नां, हत्थ दिक्खी-दिक्खियै।

अपनी जरूरत

एह् बिलकुल सच्च ऐ जे डोगरी दे पाठक गै हैन्नी,
ते चिरका, में इदी इस खामी मूजब झूरदा आयां,

प अज्ज लग्गा दा ऐ जे मिरा झूरा हा बे-मैह्नी:
फज़ूल झूरे दे छूरे नै चित्त छूरदा आयां!?

षायर लिखदे न दूएं तै-मेरी गल्त-फैह्मी ही-
समें दी रीसो-रीसी सिक्खे दा एह् भाव हा मेरा।

एह् मेरी खाम-ख्याली ही जां मेरी सोझ बैह्मी ही,-
प इस खिंझै नै हाल कीते दा खराब हा मेरा।

ते मेरे रोहा ते खिंझै दे पिच्छें असलियत एह् ही-
(में अपनी बोल्ली च लिखना हा ते लिखदा रेहा म्हेषां)

जे एह् क्हीकत ऐ पुषतैनी-कवि कदें बी लिखदे निं,-
कुसै दै बास्तै, लिखदे न ओह् अपने गितै म्हेषांः

लखूखा रंग भरियै सोचदे, (लफ्ज़ें च) मन-भाने-
पढ़ग कोई, तां सिर-मत्थै; पढ़ग नेईं, तां ओह् जानै!

अम्बां-रां दे टिब्बे

मुसलमानें, ईसाइयें, ज्हूदियें दे धर्म-पितामांह्,-
इब्राहीम षा बी पैह्लें षा, बीह्मीं सदी तगरा,-

हमूर-दाबी, ईसा, सालमन-जित्थें तगर दिक्खां;
अलोप माज़ी षा-उन्नी सौ बत्ती ईसबी तगरा:-

अरब दे मारूथल दे बासियें दी ही बुरी हालत,
ते हर इक पारखी निरपक्ख गी एह् साफ लभदी ऐः

छड़ी भुखमंगी ते ज़िल्लत, छड़ी मजबूरी ते ज्हालत,
तरीखा दे सफें दै बिच्च बे-लिहाफ लभदी ऐ।

अबो उन्नी सौ बत्ती ईसबी च लेतरा हेठा,-
ज़खीरे तुप्पियै तेला दे माला-माल हे होए,

ते अपनी ज़िल्लतें ते ज्हालतें गी रक्खियै भेठा-
बषिंदे अरब दे एह् खुर्रम ते खुषहाल हे होए।

उनें गी दिक्खियै में सोचदा रौह्न्नां एह् हर बेल्लै-
”अनैंत्त दौलतां न अम्बां-रां दे टिब्बें दै थल्लै?“

तेरी मैह्कदी मुस्कान

तिरी मुस्कानै नै षुरूआत होंदी जिस सवेरे दी,
उदा दिन मैह्कदा रौंह्दा ऐ सूरज डुब्बने तोड़ी।

ते इस खषबोई दे असीम सर्ब-ब्यापक घेरे दी-
पलांभ पुजदी ऐ कणा-कणा दी नाभकें तोड़ी।

जदांह् जन्नां, जदांह् बौह्न्नां, में जो सोचां, में जो बोल्लां,
एह् तेरा मुस्करांदा चेह्रा रौंह्दा ऐ ख्यालें च ;-

तिरी खषबोई दियां मैह्कदियां मुस्तकिल कूह्लां,
लताफत भरदियां न जीने दे रुटीन फेह्लें च।

में जो लिखनां, में जो पढ़नां-कताबें च, खबारें च,-
में जो करनां, में जो मिथनां, में लाने जेह्ड़े बी लान्नां;

बपारै च, ब्यहारें च, बचारें च, अषारें च,-
तिरी मुस्काना दा गै अक्स सारी चीजें च पान्नां।

ते घर आइयै, में तरकालें, खुदाऽ दा षुक्रिया करनांः
निरंतर तेरी मुस्कानै दे थ्होने दी दुआऽ करनां।

अटल निष्चा जरूरी ऐ

एह् कंधा पर टंगोई दी घड़ी दा झूटदा लंगर-
निरंतर झूटदा रौंहृदा मझाटै अटल हद्दें दै,

ते मेरा मन बी, मीं लगदा ऐ, ऐन एसदे आंह्गर-
मझाटै ; भड़कदा ऐ, आपसी मखालफ जज़्बें दै।

ते इस निरंतर ते अनमुक्क भड़को-भड़की दै मूजब,
दिला च चैन दै थाह्रै सदा बे-चैनी रौंह्दी ऐ।

अगिनती मेदें दी अनैंत्त छड़को-छड़की दै मूजब,
दिला ते अकला दी आपूं-चें सत-तरफैनी रौंह्दी ऐ।

घड़ी दा बिगड़ना ऐ लाज़मी जेकर इदा लंगर-
द-भेठा, केंदर-रेखा दै बरोबर झूटना छोड़ै-

मना दा होना, बे-मैह्नी होई जंदा ऐ एह् जेकर,
मखालफ जज़्बें तैह्त भड़कना अपना तजी ओड़ै।

एह् जि’यां लंगरा तै-केंदरी-रेखा जरूरी ऐ-
मना तै, ठीक उ’आं गै अटल निष्चा जरूरी ऐ।

रस-भरी हामी

तिरै नै मिलने षा पैह्लें, में कोषष करदा होंदा हा-
बिजन नषान छोड़े, टैह्लने दी, बरफा दै उप्पर।

तिरै नै मिलने दै परैंत्त, में ऐ सिर्फ एह् कीता-
में गीत सैंकड़े लिखी उड़े न हिरखा दै उप्पर।

द’मै एह् कम्म मेरे लाज़मन नाकाम होने हे,
ते मिक्की र्हानगी निं जे द’मै नाकाम होए न।

नषान पैरें दे, बरफू दै उप्पर पक्क पौने हे,
मिरे गीतें दे मुखड़े बी अति अनाम होए न।

जे मेरा बस्स चलदा प्रेम-गीत लिखने दै बदलै,
में तुक्की प्यार करदा, तेरै च गलतान होई जंदा।

ते की जे प्रेम-गीत लिखन होंदे न छड़े ओल्लै,-
फ्ही जेल्लै आषकें दा चित्त ऐ हलकान होई जंदा।

प्रेम-गीतें दे सोज़ा थमां बी सौ गुणा कामी,-
अपनी प्रेमका दी होन्दी ऐ इक रस-भरी हामी।

इत्तफाकी दुष्मन

ओह् लगदा ल्हीम ते खुषबाष ते सोह्ना ते चंगा हा;
अगर ओह्दे नै मेरी झत्त होंदी मैह्फला अंदर,

(मुसलमाने नै ओल्लै हिंदुऐं दा बाह्मी पंगा हा)-
तां कुषबा में उसी थाह्रा देई दिंदा दिला अंदर!!

अऊं बेकार हा ते भरथी होआ हा में इस मूजब,
जे चार पैसे-धेले जोड़ियै जमीन लेई लैग्गा !!

ते कुषबा उब्बी भरथी होआ हा फौजा च जिस मूजब,
उदी मरजी ही, ”पैसे जोड़ियै नकाह् करी लैग्गा!

मखालफ फौजें इच्च भरथी होइयै अस मिले जेल्लै-
नषाना लैत्ता ते दौनें दबाए घोड़े रफलें दे

उदे गित्तै हा कप्फन आंदा ओदे साथियें ओल्लै,
मिरे चित्ता च अंकुर फुट्टे हे लक्खें खतोलें दे!!

अगर ओह्दे नै मेरी झत्त होंदी ऐमनी बेल्लै,
तां कुषबा कोल मेरै होंदा, निं होंदा, जिमीं थल्लै।

यार प्यारा देई दे अल्ला

नज़ारें दा षलैपा, मेरे स्हाबें किष निसो होंदा,
जगह ओ षैल लगदी जित्थें बाकफकार रौंह्दे न।

कलापा होइयै माह्नू एह् मनो-मन सोचदा रौंह्दा,
”में काष उत्थें होंदा जित्थें मेरे यार रौंह्दे न?“

ऐष मैह्लें दी जां मेलें दी अनमुक्क खड़मल्ली,
दिला दा इक्कलापन लेष-मात्तर निं हरी सकदी।

मरुथल दे अकांता इच्च याद यारा दी कल्ली,
अगर सुच्ची होऐ तां माह्नू गी ऐ खुष करी सकदी।

अकांत चाह्ने आह्ले बी कदें-कालीं एह् चांह्दे न,
जे यार कोल होंदा अज्ज तां किन्ना मज़ा होंदा।

उसी ओह् आखदे ”कलापे खिन असें गी भांदे न,
प बिजन यारा दै अकांत बी यारो बुरा होंदा।

मिगी जीने गितै तूं भामें सदियां नेईं दे अल्ला,
प हर जींदे खिना गी यार प्यारा देई दे अल्ला।

जीने दा तौर – तरीका

जोग अब्बा दे मरने परैंत्त जोतरी जेल्लै;
पंजाली जिंदगी दे दांदें दै गल आ’नियै पाई।

मिरे बाकफ निं दांद!! मी पता लग्गा हा उस बेल्लै;
उनें मूंह् मारियै मीं पुच्छेआ हा,-”कु’न एं तूं भाई!“

में सोटा गूरेआ तां दांद बोल्ले-”केह् करा करनां?“
असें गी मार खाइयै बुढ़ने दी ते आदत हैन्नी सो।“

तिरे इच जोष ऐ प तुक्की ऐ एह् मन्नना पौना,
दनां बी साढ़े कन्ने निबटने दी म्हारत हैन्नी सो।“

में सोचें पेई आ हा-भाव मेरे होए हे मांदे,
प मेरी तांह्ग ही पुख्ता ते सच्ची ही लगन मेरी।

में दांदे तांईं जाइयै छनछनांदे घुंगरू आंदे,
ते उंदे ताल्ला उप्पर जोग लग्गी ही बगन मेरी।

तदूं षा हाल्ली धोड़ी जिन्ने बी में जोतरे लाए:-
सरोखड़, कामयाब ते मनासब ते खरे लाए !!

दोस्तहीन कामयाबियां

में फामां होए दा हा, आखेआ में-, ”प्यारेओ जारो;
मिरी कल्ले-मकुल्ले छप्पियै-जीने दी खाहिष ऐ।

मिरी नबेकली चूह्का च निं फराटियां मारो-
मिरी दरखास्त ऐ, मिन्नत ऐ, एह् मेरी गुजारष ऐ।“

अति रंजीदा होइयै दोस्तें तां छोड़ेआ मिक्की;
अति संजीदगी कन्ने में उंदा षुक्रिया कीता।

प, पल-भर कल्ले रेहियै अरबला लग्गन लगी फिक्की,
ते झूरें पेई आ मन-”दोस्तें गी की जुदा कीता?“

एह् भामें ठीक ऐ जे इक्कले खिन गब्भन होंदे न-
प न्हेरा जज़्बें दी कुक्खा च बे-अंदाज़ होंदा ऐ।

ते कल्ली सोचै दे कुआंस गासा कन्नें छ्होंदे न,
प कल्ली सोचें दा झूरा बी ला-अलाज होंदा ऐ।

में बिजन दोस्तें दै स्हारे दे न अनगिने सदमे,-
में तांहियें बारना उंदै’र अपने लाडले नग़्मे।

मनै दे बैह्म

कठन-कठनाइयें गी कट्टियै मनुक्ख एह् सोचै,
जे जेह्ड़े मुष्कलें दे जान-लेवा मारू हल्ले हे ;-

(उनें गी स्हारियै-दस्सो भला ओह् होर केह् सोचै?)
पचीदा हे, धड़ल्ले हे-मगर फ्ही बी सखल्ले हे।

जुदाई माह्नू षा-कट्टन निं होंदी मासा बी भामें ;
मलाटी होंदे गै सारा मना दा जैह्र घुलदा ऐ ;-

दिला दे बैह्म म्हिसदे ते दलासे थ्होंदे न सामें,-
नराष गिड़गिड़ांदी हीखियें दा कैह्र भुलदा ऐ।

लमेरी रात भामें मुक्कने दा नांऽ निसो लैंदी,
प जंदी झुसमुसे दै आस्सै-पास्सै आ’नियै मुक्की।

रातीं गासा दे तारें गी-जेह्ड़ी दाग आखै दी,
ओह् चिंता रोषनी दे औंदे गै लगदी ऐ बे-तुक्की।

मना दा बाद्धा, घाट्टा, खौफ ते जकीन ते लारे ;-
अगर तुस मन्नो तां आखां – मना दे बैह्म न सारे।

त्रै खीरी हीखियां

त्रै-अग्गा आंह्गर हीखियां मेरे मना च न,
ते उंदे पूरे होंदे गै मिगी मन्ज़ूर ऐ मरना।

त्रै-भांबड़ जेह्ड़े लग्गे दै मेरे तना च न-
उंदे हिसलदे गै काज निं में होर किष करना।

पैह्ली:- ”कांता“ गी घोटियै में अपनी बाह्में च,
उदी सुआदली ते मचलदी जुआनी गी चक्खां।

दूईः- पुख़्तगी आन्नां इरादै दे तनामें च,-
हर-इक घोर-काली मुष्कला गी कुचलियै रक्खां।

तीजी हीखी ऐ जे सार में समझां सृष्टी दा,
ते इसगी समझियै लिखां में इक खीरली कविता

उदे इच गुण होऐ म्हादेव दी तीजी दृष्टी दा,
ते चरचे होन जे दिक्खो ”वियोगी“ नै लिखी गीता !!

त्रैवै हिसलङन जेल्लै-मना दे भड़कदे षोले,
तां प्राण त्यागी देगा में खुषी कन्नै, बिजन बोले!

हिरख ते कम्म

मिगी हा हिरख कम्मै नै जां हिरख कम्म हा केवल,
अजें तक आई निं सकेआ एह् मेरी समझा च पूरा।

कदें हिरखै नै कीता मेरे सारे कम्में गी अप्फल,
कदें ऐ बख्षेआ अमुक्क कम्मै, हिरखै गी झूरा।

मीं इस अधूरेपन नै दित्ती ऐ असीम खिनचित्ती,
ते मेरी रूहा दै उप्पर ऐ कीता कासमां गलबा।

नेक किसमतै नै मीं अति मसरूफियत दित्ती
ते मिक्की सोच औंदी ऐ – मना इस्सै करी कुषबा।

अजें तक अंतरातमा दै सम्मन टालदा आयां,
ते एह्दी दालता च अपनी होन दित्ती निं पेषी।

कैह्ली जिंदगी गी अद्ध-ढाटा पुज्जियै रोकां-
ते कैह्ली परखां कम्में दी ते हिरखै दी कमी-बेषी।

मिगी नेईं बैह्ल एह् करने दी अपनी मौती दै तगरा,
ते लोड़ रौह्नी निं करने दी किष बी मौती दे मगरा।

मनै ते तनै दे सरबंध

एह् तेरे बु’ल्ल बी हिन्ने निहे किष बोलने तांईं –
बो मेरे कन्नें च पेई ऐ भिनक ओपरी एह्दी।

एह् तेरी नज़र बी उट्ठी निही कुआलने तांईं-
बो झाल पेई ऐ मना च बे-बुहासरी एह्दी।

कषेरू मेरी हस्ती दी ऐ, मेरी बहुमुखी रुच्ची-
बो एह्दै बावजूद तेरे पर मरकूज़ रौंह्दी ऐ।

तेरी मनषें दे गीह्टे एह् हमेषां लैंदी ऐ मुच्ची-
इसी बस तेरियें मनषें थमां तस्कीन थ्होंदी ऐ।

मिगी निं याद: कन्न-गोचर ऐ कथनी जां एह् मन-गोचर,
बो इ’न्नै रूहा गी ऐ कासमां कलबूत लाए दा-

चगिरद मेरी हस्ती दै ते बाह्में अपनियें अंदर-
कलावा घोटमां, अनटुट्ट ते मज़बूत लाए दा-

बो साढ़ी मनषें दी ऐ आखरी तकमील तद होनी
एह् मन-मलाटी, तन-मलाटी च तब्दील जद होनी

किष दाने पुराने हैन

खबर ऐ- (एह् छड़ी अफवाह् ऐ जां सच्च ऐ बिलकुल,
इदा सबूत हैन्नी पर छपी दी ऐ खबारें च।)

चीन देसा दा तकलीमकान ऐ जिढ़ा मरूथल,-
उदे च दफन मुरदें दियें कबरें दी कतारें च,-

खुदाई करने आह्लें गी मिले ‘जौआ’ दे किष दाने।
एह् सैंसदानें राहे जद सधारण मित्तिया अंदर।

तां कंजकें राहें राही साखा आंह्गर पीले, मन-भाने,
इनें दानें पुरानें दे सुहाने फुट्टे हे औंकर।

अज़्मत, ईन निं बाकी बचे दे डुग्गर जाती च,-
प किष दाने पुराने हैनः- डीडो, जित्तो ते रणपत।

इनेंगी राहियै, हीन डोगरा जाती दी छाती च,-
उगांदे की निं अस अपनी कदीमी ईन ते अज़्मत।

अगर सदियां पराने ‘जौ’ दे औंकर फुट्टी सकदे न?
तां साढ़े ज़ैह्नी सकते बी जकीनन त्रुट्टी सकदे न।

पैह्ली मलाटी

बखली भौड़ा इच, कोल मेरै, आपें गै आइयै,
बड़े ध्याना कन्नै, दिक्खेआ ते भालेआ मिक्की।

बड़ी गै गर्मजोषी कन्नै, मिक्की छाती नै लाइयै;
बड़े गै पुर-तपाक लैह्जे नै कुआलेआ मिक्की, –

‘वियोगी’ तूं खुआन्नां एं ते ‘सागर’ मीं गलांदे न,
मिगी पालमपुरै नै प्यार ऐ, पालमपुरी आं में:

मलंग, जोगी ग़ज़लें दा सदागर मीं गलांदे न,
तम्हातड़ जोगियें दा यार ऐ, पालमपुरी आं में।।

उदी ग़ज़लें दी भरमाली ते मिट्ठापन गलानी दा,
में जींदे-जी ते हून, ता-उमर भुल्ली निसो सकदा।

उदे लफ्ज़ें दा जादू ते नषा सादक-ब्यानी दा,
मिरे दिला-दमागा उप्परा उ’ल्ली निसो सकदा।

समागम दे ओ मरियल ते नखेखल चार दिन ‘सागर’,
निहे सैह्ने-जुगे होने तिरी ग़ज़लें बिजन ‘सागर’।

बेइमानी

‘दीप’, डोगरी कविता दे बारे च तिरा परचा ;
सस्ती षोह्रता गी जित्तने दा हा जतन न्हीठा।

ते भामें होंदी रेही, किष ध्याड़े ओह््दी गै चरचा,
प ओदा अक्खर-अक्खर, मीं हा लग्गा हुच्छा ते झूठा।

में मन्ना नां, नपुख्ता ज़ैह्नियत गी बरगलाने च,
सुफल ही तेरी ओह् म’जमा-फरोषी बक्ती तौरा पर;

प तेरे म्हावरें दे खूबसूरत ताने-बाने च,
चकन्ने साधकें गी झूठ लब्भा दा हा मतबातर।

जे कोई होर होंदा, वेद पाल दीप तां षायद,
मिगी एह् परचा सुनियै, रंज ते बसोस नेईं होंदा?

प तेरे बाक सुनियै खोखले, झूठे ते बे-मक्सद,
मिगी मजबूर होइयै, सच्च एह् ऐ आखना पौंदा:-

”बिजन पढ़े कताबां, पारखी बनना ऐ बेइमानी,
ते झूठे राहें पैदा सनसनी करना ऐ बेइमानी।“

म’जमा

षुरू षा खीरा तक्क मल्लो-पैह्तें दी नमैष ही –
सम्मेलन बुद्धी-जीवियें दा हैन्नी हा; एह् म’जमा हा ;

नां इत्थें बौद्धकता दे पनपने दी गै गंजैष ही।
ते नां गै कोई सजरी मौलकता दा सुच्चा नगमा हा।

कलेवर सोचें दे लौह्के हे; लौह्के प्यार ते हसदां-
तां लौह्के ताल उट्ठे प्रेरना दे डमरूएं उप्पर।

ते लौह्की तांह्गें दियां, लौह्कियां हां हुच्छियां हद्धां;
ते सारे म्हौला उप्पर लौह्कापन हा होए दा नाबर।

मरह्क्खें दा हा बोल-बाला ते म’जमाफरोषी ही-
नमैषी नमस्कारां, जे-जेआ ते फिकरेबाजी ही-

ते फिकरें च भरोची दी नखेखल गर्म जोषी ही-
ते गर्मजोषी बी खचरी ही ते बिलकुल रवाजी ही-

कवि लखारी,-बुद्धी-जीवियें दा एह् समागम हा-,
जां लौह्की हस्तियें दी लौह्कियें गरजें दा संगम हा?।

अलबिदा

मिरी आमद मुजूं, तुसें अती खुंधक बझोई ऐ।
जकीन रक्खेओ, फजूल हर चिंता थुआड़ी ऐ,-

ते साढ़ा किष बी सांझा हैन्नी सो, दिक्खो धरोइयै,
नां रस्ते, नां सुआतम, नां गै सांझी आड़ी-बाड़ी ऐ।

तुसाढ़े पैंडे न लौह्के, बड़ी लौह्की डुआरी ऐ –
ते मेरे सफर होंदे न दुराडी ठंडी ब्हाएं च।

तुसाढ़े आंह्गू गै मेरा बी जीन मांसाहारी ऐ-
प डूंह्गे सबर ते जरनीकता ऐ मेरे साहें च।

परोखां करने आह्ले पारखियो, में समझियै कूंजां,
तुसें गी, – तुंदे कन्नें, मारियै डोआरियां रलेआ:

चबक्खै लब्भियां खूंखार लेकन उडदियां गिरझां-
तुसें गी अलविदा में आखियै तां जे टुरी चलेआ।

मिगी निं साथ तुंदा चाहिदा नां तुंदियां चीजां-
में तुंदै कन्ने रलेआ हा तुसेंई समझियै कूंजां।

प्रौढ़ता

हिड़े दे, कपकपांदे, गर्म-गर्म जोष कुत्थें न?
सरोखड़ गुल्ली-गुल्ली उब्भरदे हुनरें दा केह् बनेआ?

तमामी, तमषदे ते तमतमांदे होष कुत्थें न?
ते चैंचल, खर्पदी, हंकारदी उमरें दा केह् बनेआ?

ते गब्भन सेजला नै होए दे बदलें दा केह् बनेआ?
जिनें गुबरें च बिजली ही, उनें गुबरें दा केह् बनेआ?

हुच्छें चाऽ-मजूदा संजमी सबरें थमां पुच्छन;-
ते छिछले भाव जज़बातें दियें डबरें थमां पुच्छन।

सुआल सुनियै एह् – सुआतमा दी सत्ता मुस्काई,
ते मेरी हस्ती दी संजीदगी बुहास्सरी इ’यां,-

”बड़े दिलचस्प हे उब्बे-खड़ुब्बे रस्ते पर भाई;
इनें गी कीता ऐ हमवार दषकां गालियै मियां।

स्रोत सेजलें दे’, बरखा दे ब’रने नै सुकदे न-
ते छिछले नाड़ू म्हेषां डूंह्गियें डबरें च मुकदे न।“

प्यार ते रोजगार

नराज होयां निं जिंदे, मिरे नुकता-नज़र कारण;
मीं तेरा प्यार प्यारा ऐ, मगर मजबूर ऐ इब्बी।

कदें होई निं सकदा प्यार, रोज़गारा दा साधन,
ते नां गै दुनिया-दारियां सखांदा ऐ। मगर फ्ही बी,-

अगरचे, ऐष-ओ-इषरत दे समान होंदे न लक्खां, –
बिजन प्यारा दै कुढ़दे दिक्खे दा में खन्नी-खान्नें गी।

तल्हेड़ू, लाडले, षारें तै तरसन उंदियां अक्खां-
ते खीर घोखदे न ओह्, भरोचे दे खजान्नें गी।

जदूं मुष्कल बनै ते साह् लैना बी कठन होंदा ;-
(नराषा निरदेई ऐ, संगदिल, बे-रैह्म मारू ऐ।)

निर-अर्थक, हर, अलाज करने दा मेरा जतन होंदा,
(धड़ल्ला प्यार बी एह् सांभने कोला नदारू ऐ।)

तां बुद्धी आखदी ऐ- ”प्यार होंदा भुक्खा ते नंगा-“
प दिल इ’यै गलांदा-”मिक्की फ्ही बी लगदा ऐ चंगा!“

भोगी षारा

सवेरै, झुसमुसै-में उट्ठियै आया जदूं बेह्ड़ै,-
तां उत्थें, ढूए-भार, गाह्लड़ चूहे दौं हे बैठे दे।

द’मैं ब्यस्त हे आपूं-चें; इन्ने बैठे दे नेड़ै-
जे दऊं बजाए मीं षुरू दै इच इक्क गै लग्गे।

में डोल उंदै नेड़ै आइयै, र्हान होए दा दिक्खां,
जे जिसलै मादा ई, नर गाह्लड़-चूहा लाडा नै हाम्बै।

तां मादा मीटियै उन्मादा कन्ने अपनियां अक्खां ;
नरा दे जिस्मा कन्ने चमकियै, अवेका नै कम्बै।

में तेरै कोल हा औना ते, उंदे नेड़ै हा जिंदे-
दुराडे थाह्रें च मजूदगी मेरी जरूरी ही ;

निहा में ठैह्रना मिक्की अगर ओह् साद्दा बी दिंदे।
मिरी गड्डी दा बक्त निकला दा हा तौल ही मिक्की,

ते गाह्लड़-चूहें मिक्की रुकने दा साद्दा निहा दित्ता,
ते मि’म्मी तौले-तौले अड्डे दै पास्सै हा रुख कीता।।

माज़ी दी लुगात

चेता इक्क चान-चक्क तेरा चित्ता च आया;
जखमी भाव एह्दै सामनै होने थमां जरके ;-

दिला नै दुबधा दे थ’म्मा दै कन्नै ढासना लाया ;
मना नै परतना लाए तां बीते साल्लें दे बरके:-

पीले कागदें पर खद्दोखाल, लीकरां खाके ;
ञ्यानी काह्लियें दे भुस्से-पीले होए दे धब्बे ;

भलोकड़ औंसियें च झकदे-झकदे चाएं दे झाके:-
मना गी लीके दे सफें चा साफ झांकदे लब्भे।

नमर्द गुस्से दे बे-मतलबे-जन पेदे थोब्बे,
ते दाग डुसकदी ते हुमहुमांदी गिरेआचारी दे;

भोले लड़कपन दी हीखियें दे सैंकड़ां खोभे;
कलेवर सींह्-जुआन हिरखा दी रोंदी लचारी दे।

बिजन हिज्जे पछाने, माज़ी दी लुगात चुक्कियै,
में अक्की-पक्की जन्नां, तेरा चेता तुप्पी-तुप्पियै।

त्रै-मुखी रूप

मनुक्खी जीवना च धारनामां त्रै जरूरी न:-
तुसाढ़ा अपना मुल्ल किन्ना’कु ऐ अपने स्हाबा नै?

तुसाढ़ा मुल्ल किन्ना पांदे लोक चोरी-चोरी न?
तुसाढ़ी असली कीमत पेई ऐ किन्नी सबब्बा नै?

अपने लाए दे मुल्ला च एह् कमजोरी होंदी ऐ:-
इदे च असलीयत निं:- हीखियें दा अक्स होंदा ऐ।

बगान्ने लाए दे मुल्लें च हसद बैठी रौंह्दी ऐ, –
बगान्ना मुल्ल अक्सर सच्चै दे बर-अक्स होंदा ऐ।

अपनी असली कीमत जानने दे खाह्षमंदें गी,
अपने आपा कन्नै सच्च म्हेषां बोलना पौंदा।

ते अपने बैह्में दी जमांधरू, पुष्ती कमंदें गी, –
अति बे-रैह्मी कन्ने कप्पना जां खोह्लना पौंदा।

बगैर सख्तियां कीते दे भाव निर्मल निं होंदे।
बगैर सिप्पियें त्रोड़े-कदें बी मोती निं थ्होंदे।

जघानूं

जघानूं कसबा ऐ – त’वी दै कंढै, प्हाड़ी दै उप्पर,
बड़ा गै खूबसूरत, मोकला परतीत होंदा ऐ।

कुसा अदना, कदीमी राजबाड़े नै इदै अंदर,
किला बनाए दा ऐ, बक्त जद बतीत होंदा ऐ,

मनुक्ख भुल्ली जंदा ऐ जे होई सकदा ऐ कुषबा, –
बगार प्रजा षा लेइयै किला उ’न्नै बनाया हा।

ते हून भामें दिंदा ऐ जघानूं कसबे गी षोभा,
प जबरन लोकें दा गौह् मारियै उ’न्नै चढ़ाया हा।

मगर में सोचनां, तारीख एह्दी जानियै पिछली,
इदे दिलकष नज़ारे च कोई तब्दीली निं औंदी।

मिरे तांईं ते इन्ना काफी ऐ जे न्हेरी रातीं बी,
इदै उप्पर करोडें तारें दी जद लोऽ ऐ पौंदी –

किले समेत एह् कसबा जघानूं षैल लगदा ऐ।
कुसा गी लग्गै निं लग्गै प साह्नूं षैल लगदा ऐ।

Copyright Kvmtrust.Com