All Dogri Sonnets
डरौकल लोक
गुलाम, मैह्कमे दै धीन, लीन केह्रे काजै च:
न रौंह्दे, इकमुखी, ममूली, केह्री हस्तियें आह्ले ;
ते उंदी ल्हीम, न्हीफ, कम्बदी, नपुंसक बुआजें च,
एह्सास सुलकदे न ईन-हीन पस्तियें आह्ले।
उमर-भर दफ्तरें च रौंह्दे न बनियै निरे चूहे:
अलोप दफ्तरें दे साज़षी, छिछले रवाजें च –
ते दिन-भर फाइलें नै सिरखपाई करदे न भड़ुए,
ते संञां रक्खियै फाइलां संदूखें ते दराजें च,
ओ फौढ़ां मारदे न आपूं-चें घरें गी जंदे लै-
खढ़ंग अफ्सरें दी निंदेआ करदे न जी भरियै।
प अपने कुम्बें ते घरें दा खस्ता-हाल दिखदे गै,
रीटाइरमैंट्ट मिथदे न, मनें-बद्धा डरी-डरियै।
मघोरें बाह्र बैठी बिल्लियै षा न डरी जंदे,
प जेकर बाह्र निं औंदे फ्ही तां भुक्खे मरी जंदे।