All Dogri Sonnets
अ’न्नियां गैह्लां
हा मोसम सोहे दा, षिकल-दपैह्र, अग्ग-तत्ती लूह् ;
में भित्त ब्हेड़ियै कमरे च तां न्हेरा करी दित्ता।
तिरै बगैर पर जलदी रेही मेरी कलापी रूह्,
ते मंदा हाल, इस बतरनी नै, मेरा करी दित्ता।
ते भित्त ब्हेड़दे गै मक्खियें आंह्गर एह् अ’न्नै-बाह्,
बाह्र जाने तांईं भित्तै कन्नै टक्करां मारै, –
प जेल्लै बाह्र जाने दी कोई लब्भै निं उसगी राह्
तां डौर-भौर होइयै बेही जा नबेकलै थाह्रै।
बिजन रिषमै दै जि’यां ‘प्रिज़म’’ ऐ बे-रंग होई जंदी,
ते ओदे बहु-बाजू जाविये बे-जान होई जंदे:
रूह् मेरे षा उं’आं गै एह् बे-प्रसंग होई जंदी,
ते मतलबहीन मेरे जीने दे उनबान होई जंदे।
में भित्त ब्हेड़ना तां मिक्की मेरी रूह् निसो मिलदी ;
प भित्त खोह्लियै बी तेरी कोई सूह् निसो मिलदी।