All Dogri Sonnets
मरसिया (1)
लोथ दिक्खियै ओह्दी, मिगी लग्गा में दिक्खा नांः-
कुसै सत्त-बखले, सत्त-तरफैन, अनजाने मनुक्खै गी।
निसो पनछानन होंदा जिस त’रां, में सच्च आखा नां,
फ्ही लुंगी ओढ़ने परैंत्त, झौंगरे देह् रुक्खै गी।
नचिल्ला बैठा निं घड़ी बी जेह्ड़ा जींदे-भौंदे लै,
उदे मुहांदरे च षांती, मिक्की अजब लग्गी।
जिदे जीने दा सिरनामा हा ‘काह्ली’ जगदे-सौंदे लै,
खड़ोत ओह्दी लोथै दी अनैंत्त, बे-सबब लग्गी।
में बिलकुल सुन्न-मुन्न सोचां, ”कि’यां होई सकदा ऐ?
जे जेह्दे, जज़्बे-जज़्बे च छड़े अग्गा दे षोले हे,
उदी सब हिस्सो-हरकता गी किस चीजा नै खाद्धा ऐ?“
एह् हालत दिक्खियै मेरी तां यार-बेल्ली बोल्ले हे –
”मनुक्ख चेचगी सुआरदा रौंह्दा ऐ हर बेल्लै,
प सब बरोबर होई जंदा ऐ मौत बौढ़दी जेल्लै“