All Dogri Sonnets
अकीदें दी कबूली
कोई बी कीतियां, अनकीतियां करी निसो सकदा,
अबो प्रसंग ते इंदे जरूरी बदली सकदे न;
ते बडलै समझेआ गेआ हा जेह्ड़ी गल्लें गी मंदा,
उनें गल्लें दे संञां होर मतलब निकली सकदे न।
ते जेह्ड़ी कथनियें ते करनियें दे मिलदे इवज़ाने;
छड़े गाली-गलोच, हस्सो-हानी तनज़ ते ताह्ने;
फ्ही उंदै इवज़ इज़्ज़त-मान बी ते थ्होई सकदा ऐ।
ते ऐसा होंदा आया ऐ ते ऐसा होई सकदा ऐ?
नखेधां जीने दियां समझा इच्च एह् जदूं औङन,
‘वियोगी’ रंजषें कोला तूं बे-मुहार होई जायां।
सबेरै भंडने आह्ले अगर संञां लै पछताङन,
तां लौह्के लोकें दे लौह्केपुनै षा बाह्र होई जायां।
ते याद रक्खेआं:- ईसें गी पैह्लें सूली थ्होंदी ऐ;
उदै त्तपरैं गै अकीदें दी कबूली होंदी ऐ।