संदोख
हजूम झूरें दा, पीड़ें दा कट्ठ, भीड़ जज़्बें दी,
टोली बलबलें दी, हीखियें दा मेल्ला लग्गा ऐ।
खचाखच मेरे मनसूबें दी खलकत, गिनती अरबें दी,
तमाषा लाने तै एह्का निं मेरा धेल्ला लग्गा ऐ।
मिरे इच गुण अगर निं कोई तां खामी बी हैन्नी सो,
जिद्धर जो बी जज़्बा आखदा उद्धर टुरी पौन्नां।
मिरे भागें च षोह्रत नेईं, गुमनामी बी हैन्नी सो;
में अपने झूरें ते पीड़ें दै कन्ने खेढदा रौह्न्नां।
नदी इच रुढ़दी लुक्कड़ी दै साईं एह् जीन ऐ मेरा,
ते जिन्नी हिखियें दी, उन्नी गै रफतार ऐ मेरी।
सुआतम सील ऐ, टिके दा ऐ, मसकीन ऐ मेरा,
ते अपने बलबले नै मिलदी पूरी सार ऐ मेरी।
कोई मनसूबा ओह्दा जे कदें पूरा नेईं होन्दा,
‘वियोगी’ दे मना इच कोई बी झूरा नेईं होन्दा।