ढक्कन
जि’यां खट्टी दी कुन्नी च गरमोंदे सलूने दा,
चैकै बौह्ने आह्लें गी उदा बुआल नेईं लभदा।
सुषील लोकें दे, उआं गै, ज़ैह्नी ब्हा-बलूह्ने दा,
ज़ाह्री तौरै पर प्रचंड खद्द-ओ-खाल नेईं लभदा।
प जे कुन्नी दा ढक्कन बिंद-क मूंहा परा ढाओ,
तां भाप गड़कदे सलूने चा उठदी गगन-धूली।
जे षील चिंतना दी षिद्दता गी जानना चाहो,
तां हूल सोझां लेइयै, उदा मरकज़ देओ हूली।
उदी नाभक दी उक्खम, बे-करारी, उग्गरता दिक्खो,
उदे मुद्दे दे मर्मा दी ब्यापक लीह् पनछानो,
उदी रूहा दी चेची ते टकोधी मुखरता दिक्खो,
ते ओह्दा ब्यागर बिसफोटें भरोचा जीऽ पनछानो।
‘वियोगी’ दे सुबक अक्खर, मिलनसारी ते मिल-बरतन,
छपैली रखदे न बाकें दा बे-अन्दाज़ पागलपन।