हिम्मता दियां फ्होड़ियां
कोई रस्ता निहा लभदा, दना बी रोषनी नेईं ही ;
मेरी स्कीमें दे कन्न बुच्चे हे ते भेस कलमूहां।
मेरी तरकीबें इच भामें, बे-षुमार हीखी ही,
प’ मेरी किसमतु दा मीसना सुभाऽ हा घूंआं।
में फ्ही बी हिम्मता दी फ्होड़ियें गी फगड़ी गै लैता,
ते रस्ता इन्दे कन्ने ठ्होरदे होआ षुरू मेरा।
अति ठिड्डे, अति दिर-दिर, अतिअंत जबर में सैह्ता;
षुकर परमातमा दा जिरढ़ा हा बे-हद्द रूह् मेरा।
तां थोढ़ी देर बाद न्हेरे च रौह्ने मुजूं अक्खीं,
अजब अन्दरूनी नूरा कन्ने माला-माल होई गेइयां।
ते अपना मूंह् जिसलै मोड़ेआ में उसलै जिस बक्खी,
तां काले-मस्स न्हेरें इच बी लाट्टां बली पेइयां।
उनें नाजुक खिनें बेल्लै अऊं हारी बी सकदा हा।
एह् गल्ल होर ऐ अऊं जिरढ़ा हा ते ऐसा नेईं होआ।